چطور وقتی نمیدانیم به خود اجازه حمله یا دفاع می دهیم

در یکی از شبکه های اجتماعی به مطلبی برخورد کردم که نظرم را جلب کرد . شخصی در مورد زردشت اینگونه نوشته بود زردشت،عصا نداشت تا به آب بزند و دریا را بشکافد، یا دم مسیحایی نداشت که مرده زنده کند . وعده حوریان بهشتی به کسی نداد. زردشت را کسی از آسمان نفرستاده بود وبه آسمان هم نرفت و… او فقط چراغی روشن کرد تا بشر جلوی پای خود را ببیند پندار نیک گفتار نیک کردار نیک.

این مطلب را می توان از ابعاد مختلف تحلیل کرد اول اینکه نویسنده قصد دارد که آیین زردشت را تبلیغ کند ولی وقتی به این بند می رسیم که نویسنده ادعا می کند زردشت را کسی از آسمان نفرستاده بود و به آسمان هم نرفت متوجه می شویم که نگارنده قصد تبلیغ این آیین را هم ندارد زیرا با این کلام در واقع اصل نبوت زردشت را زیر سوال می برد در حالی که او خود ادعا دارد که فرستاده ی خداست در یسنا هات ۴۴ بند ۱۱ آمده است «منم نخستین کسی که به این کار (نبوت ) برگزیده شده ام » نگارنده در جمله ای دیگر می نویسد وعده ی حوریان بهشتی به کسی نداد این درحالی است که در هادخت یشت نوشته شده است: افراد نیک عمل در روز چهارم پس از مرگ در باغ مصفایی وجدان خود را به صورت دوشیزه ای زیبا می بینندو از او سوال می کنند که ای دوشیزه ی زیبا تو کسیتی که زیبایی دوشیزه های دیگر در تو جمع شده؟ و او پاسخ می دهد من دین تو هستم . در واقع فرد اعمال نیک خود را به صورت دوشیزه ای زیبا می بیند و فرد بدکار نیز بنا بر نوشته ی فرگرد سوم همین یشت اعمال خود را مانند عفریته ای بد صورت می بیند.

پس زردشت نیز از پیروان خود ایمان و انجام اعمال صالح را خواسته است و جایگاه خود بد را ترسیم نموده است او برای پیروان خویش در صورت تمرد جهنم را وعده داده است.

همانطور که بیان شد مطلب بالا در یک شبکه اجتماعی منتشر شده بود . شخصی در زیر مطلب اینگونه نگاشته بود

سپاس از شما برای گذاشتن این کامنت:زرتشت بهترین پیامبر خدا ست که فقط به راستی و درستی راهنمایی کرده و هیچ تهدیدی دربیاناتش نبوده

این در حالی است که بنا بر نوشته ی یسنا هات ۴۵ بند ۷ همه ی مردم باید از جایگاه داوری (چینودپل )عبور کنند که در زیر آن آتش و آهن مذاب روان است و عبور از این جایگاه بستگی به عمل فرد دارد و افرادی می توانند از این مرحله به سلامت عبور کنند که اعمال درست انجام داده باشند . بنا بر نوشته یسنا هات ۴۶ بند ۱۱ بدکاران بعد از مرگ و به هنگام نزدیک شدن به جایگاه داوری تمام وجودشان را اضطراب و ترس می گیرد و افسوس می خورند . و با به نوشته ی یسنا هات ۵۱ بند ۹ هنگام عبور آتش و آهن مذاب وجود ایشان را به شکنجه می گیرد .

حال سوال اصلی این است که ما چگونه به خود اجازه می دهیم که وقتی درمورد مسئله ای حتی دارای اطلاعات اولیه هم نیستیم در مقام مبلغ ،مدافع یا مهاجم باشیم آیا این کار از خرد به دور نیست ؟ این علاقه که خود را به هر قیمتی حتی سخن گفتن از ندانسته های خود متفاوت از دیگران نشان دهیم از کجا نشات می گیرد ؟ آیا به چالش کشیدن اعتقادات و باورهای دیگران در عین بی اطلاعی خودمان اینقدر لذت بخش است ؟