فاطمه ی زهرا (س) و ولایت ما و ولایت

 

بسم الله الرّحمن الرّحیم

فاطمه ی زهرا (س) و ولایت ما و ولایت
این روزها مصادف است با ایام شهادت دخت نبی اکرم محمد مصطفی (ص) و همسر امام علی مرتضی و همچنین مادر ائمه ی هدی (علیهم السلام) در مصائب اهل بیت بسیار گفته و بسیار نوشته اند من نیز از روضه هایی که مادحادن خاندان عصمت و طهارت می خوانند استفاده می کنم و مطلب را عرض می نماییم، در جایی شنیدم مداحی اینگونه می گفت که حضرت زهرا (س) بعد از فوت پیغمبر (ص) به درب خانه های مردم می رفتند و از ایشان می خواستند تا با امام علی (ع) بیعت نمایند ولی مردم هر روز با بهانه ای از این امر تفره می رفتند ولی حضرت فاطمه (س) از این عمل خود دلسرد نمی شدند و هر روز این کار را تکرار می کردند این چند جمله ی که عرض شد روضه ای بود که من شنیده بودم و می خواهم اصل آن را هم بر اساس صدق بگذارم و به آن استدلال کنم البته نباید این را هم ازنظر دور داشت که جانفشانی حضرت زهرا (س) در راه ولایت منحصر به این مورد نمی شود ودر کلیت، صدق یا کذب این نقل چیزی را عوض نمی کند بله عرض می کردم حضرت فاطمه (س) اولین شهید راه ولایت است که این مسئله جدای از مقام والای عصمت برای ایشان درجه ای بس رفیع است .
حال می خواهم شما و خودم را به این مسئله توجه دهم که وقتی ما ادعای پیروی از معصومین (علیهم السلام) را داریم و وقتی ائمه ی هدی (علیهم السلام) خود می فرمایند: ما حجت خدا بر شما هستیم و ماردمان فاطمه (س) حجت خدا بر ماست.ما چگونه باید از این خانم پیروی کنیم و قدم جای پای ایشان بگذاریم زمانیکه حضرت زهرا برای احقاق حقوق امامت از همه چیز خود می گذرد ما برای ولایت چه می کنیم ایشان دختر رسول اکرم (ص) است و دارای جایگاه اجتماعی است ومعصوم است بنده و شما چطور؟ آیا معصوم هستیم و دارای آن جایگاه رفیع؟ باید بگوییم که نه واقعآ چنین نیست اما دریغ که هیچ گاه حاضر نشده ایم هیچ چیز خود را در راه ولایت از دست بدهیم امروز که بنده و شما باید خود سازی بکنیم برای ظهور امام عصر(عج) هیچ نکرده ایم امروز که بنده و شما باید با بالا بردن اطلاعات خود به کمک ولایت برویم و با علم خود نسبت به زمان و اقتضای ولایت به کمک آن بشتابیم هیچ نکرده ایم یعنی در بسیاری از موارد اصلا خود را ملزم به این نمیدانیم که کاری برای ولایت و حمایت از آن بکنیم آیا ما حاضریم برای تحقق انتظار سبز مهدوی و زمینه سازی برای امر ظهور غرور خود را خرد کنیم یا با صحبت کردن آنها را برای یاری امام عصر(عج) تشویق کنیم یا نه؟ اگر در جایی ما را برای سخنان مان مورد بی توجه ی قرار دادند آیا حاضریم دوباره به آن محل برویم و تمامی مصائب احتمالی را به جان بخریم ؟ در متن آن روضه عرض کردم مردم از سخنان حضرت فاطمه می گریختند و به آن بی توجهی می کردند شاید در دل خود بگوییم عجب بد مردمانی بودند، ولی آیا به خود توجه کرده ایم ؟ آیا زمانی که ما را برای یاری به امام زمان دعوت می کنند مثلا کمک به فلان یتیم که کمک به ولایت است وکمک است برای بهتر شدن خودمان و به خوب شدن جامعه می انجامد و باعث تحقق امر ظهور می شود ما چه عکس العملی نشان می دهیم؟ آیا مانند مردم آن دوره از ولایت و امر آن روی گردان می شویم یا نه امام خود را یاری می کنیم ؟ بهتر است کمی بخود هم فکر کنیم و کمتر به مردم سلف ایراد وارد کنیم کمی خود را شرمنده ی ولایت واین موهبت الهی که ما را در ولایت ائمه ی (علیهم السلام) قرار داده بدانیم متاسفانه ما همیشه خود را طلبکار ولایت می دانیم و فکر می کنیم اهل بیت (علیهم السلام) آمده اند تا ما را به آرزوهای دنیوی برسانند و در بیشتر موارد با امام خود گروکشی می کنیم مثلا می گوییم اگر برای ما فلان کار را انجام ندهید ما به مسجد نمی آییم و یا …. خب نیایید مگر ائمه معطل شما هستند که حتما به مسجد بروید به درک که من به مسجد نمی روم و نماز نمی خوانم ،ولی دراین موارد هم اهل بیت لطف می کنند و دل ما را نمی شکنند. حال ولایت پذیری خود را با ولایت پذیری حضرت زهرا مقایسه کنیم البته انتظاری که یک معصوم هست از ما نیست ولی باید توجه داشته باشیم که ما نیز به اندازه ی خود مسئول دفاع از کیان امامت وولایت هستیم. و مسئولیت فقط متوجه حضرت زهرا نبوده است .

و السلام علیکم و رحمه الله