فرمایش امام زمان ارواحنا الفدا در غیبت صغری

 

بسم الله الرحمن الرحیم

فرمایش امام زمان ارواحنا الفدا در غیبت صغری

حضرت حجت (عج) از طریق محمد ابن عثمان دومین وکیل خویش در زمان غیبت صغری، خطاب به همه شیعیان فرمودند:
((برای تعجیل در فرج بسیار دعا کنید که همانا فرج و گشایش شما در آن است ))

در این سخن دو نکته مهم وجود دارد :
۱_ کثرت دعا یعنی به دعای کم و زمان محدود اکتفا نشود. آری منتظران واقعی حضرتش از چشم انتظاری ملول نمیشوند، هرگز از تمنای فرج خسته نمیگردند و در همه حال به یاد حضرت اند.
۲_ فرج و گشایش در همه امور ما ( اخروی و دنیوی ) تنها و تنها به فرج و ظهور امام (ع) وابسته است.

در کتاب شریف مکیال المکارم آمده است :
یکی از زنان با ایمان و پارسا در هنگام تسلط کفار بر کشور اسلامی و غم ناراحتی شدید مردم، بزرگی را در عالم رویا دید که فرمود :
(( اگر مومن پس از نمازهایش به همان طوری که خود مریض می شود، یا به گرفتاری دیگری دچار میشود، برای گرفتاری خود، برای دعا کردن به جد روی آورد در دعا برای فرج مولایش مواظبت و مداومت کند آن سان که فراق امام زمان ( ارواحنا الفدا ) باعث غم و ناراحتی او شده و قلبش را شکسته و احوالش را پریشان کرده باشد.

چنین دعایی در این حال یکی از این دو امر را موجب می شود:
۱_یا امام زمان سریعتر ظهور می کند.
۲_ یا غم و ناراحتی مومن با برطرف شدن گرفتاری هایش و نجات از فتنه ها، به خوش حالی مبدل میگردد.

حضرت امام حسن عسکری (ع) در زمان حیات خویش به احمد بن اسماق قمی فرمود: ((سوگند به خدا فرزندم دارای غیبتی خواهد بود که هیچ کس در آن دوران از هلاکت و نابودی رهایی نمی یابد، مگر خداوند او را بر اعتقاد به امامت وی استوار و بر دعا برای تعجیلش موفق بدارد.
در صورتی که به فرمایش امام (ع) در عصر غیبت عمل شده بود، قطعا نجات و رهایی از این محدودیت خود ساخته محقق می گشت ؛ ولی متاسفانه توجهی به رهنمود های مبارک آن حضرت صورت نگرفت و از این رو غیبت طولانی گشت.

• نامه ی حضرت بقیه الله ارواحنا فدا خطاب به شیخ مفید
این نامه در اوایل غیبت کبری برای شیخ ابو عبدالله بن محمد بن محمد بن لقمان مفید ( قدس سره ) که از بزرگترین فقهای تاریخ شیعی به شمار میرود شرف صدور یافته است .
جالب آن که حضرت در این نامه همان مقدار از غیبت ( ۹۰ سال تا زمان شیخ مفید ) را تاخیر نام نهاد . و برای بیدار شدن مردم از غفلت، نکات تکان دهنده ای را تذکر داده اند. از آن جایی که نامه مزبور طولانی است به بخشی از آن اشاره میگردد :
(( … اگر شیعیان ما ـ که خداوند متعال ایشان را به اطاعت خویش موفق بدارد ـ با دل های متحد و یکپارچه بر وفای به عهد و پیمان خویش اجتماع می کردند، ملاقات ما از آن ها به تاخیر نمی افتد و سعادت دیدار و مشاهده ی با معرفت برای آنها حاصل می شد و زودتر از این به دیدار ما نایل می شوند. آن چیزی که ما را از آنان دور کرده ( و باعث طولانی شدن غیبت گشته ) است، گناهان و خطاهایی ست که مرتکب می شوند و ما چنین انتظاری از آنان نداشتیم….. ))
در این بخش نامه دو نکته مهم است :
۱_ ناهمدلی در وفا نسبت به فرمانبرداری از امام زمان (عج) و لزوم همدل شدن همه ی شیعیان برای وفاداری به عهد و پیمان امامت.
۲_ مرتکب گناه شدن شیعیان و ضرورت اتفاق همگی آنان بر توبه حقیقی و بازگرداندن حقوق از دست رفته امام (عج) برایشان.

تذکر مهم اینکه در راس همه گناهان ، گناه عدم انجام وظیفه نسبت به آستان مقدس امام عصر ارواحنا الفدا است .
این نامه در اواخر سال ۱۴۱۲ هجری صادر شده و هم اکنون بیش از هزار سال از صدور آن میگذرد . براستی ، کدامین اجتماع و کدامین اتحاد برای وفا به عهدی که شیعه با پیشوای خویش بسته صورت گرفته است؟! کدام توجه و توبه ی دسته جمعی انجام شده است؟!
آری، کوتاهی و عدم به وفای به پیمان الهی، موجب محرومیت شیعه و جهان بشریت از این بزرگترین نعمت شده است و این جریان غفلت هم اکنون نیز ادامه یافته است که:
(( چگونگی بهره مندی من از دوران غیبتم چون بهره بردن خورشید است، زمانی که ابرها آنرا از دیدگان مستور می دارند ))
طبق این کلام شریف، وجه غیبت خورشید را باید در جوار و وجود ابرها جستجو کرد و اگر نه آفتاب بنا به ماهیت خویش یکسره قابل رویت است. خورشید امامت نیز سراسر لطف رحمت است و مردم اند که با عدم آمادگی برای قبول حکومت الهی او و ارتکاب گناه، آن حضرت و وجود نازنین را در پس پرده های سیاه غفلت و معصیت خود پنهان می کنند.
این چنین است که شیخ طوسی میگوید:
سبب غیبت امام عصر (عج) نمی تواند از جانب خداوند یا خود آن حضرت باشد.
او پس از ذکر نکته ای می افزاید:
…و جهت آن قبله ی خوف از نابودی حق و مطیع نبودن مردم نسبت به اوست. هر موقع که این سبب زائل شود و مردم در اطاعت او بکوشند و تسلیم او شوند ظهور واجب می شوند.

خواجه نصیر طوسی نیز در تبیین این حقیقت جمله ی معروفی دارد که :
• وجوده لطف و تصرفه آخر و عدمنا.
وجود امام مهر است و تصرف او (( در جایگاه هدایت انسانها بودنش )) مهری دیگر و نبود او از ماست.
فصل الخطاب تمام این تعابیر، کلام عرشی حضرت فاطمه ی زهرا (س) است که در نکوهش مردمانی که با سکوت خویش و تایی علمی ربایندگان خلافت امیر راستین مومنان را خانه نشین کردند:
• (( مثل الامام مثل الکعبه اذ توی و لا تاتی ))
(( امام همچون کعبه است که باید به سوی او روند ؛ او به سوی مردم نمی آید .))
آری امام زمان ارواحنا الفداه کعبه ی مقصودی است که بشریت برای نیل به سعادت آخرت و دنیای خویش، باید متوجه آستان او شود و پروانه وار گرد آن وجود شریف طواف کند ، آیا به راستی راهی به جز کرنش در برابر خداومد و گردن نهادن به فرامین الهی و بازگشت به سوی اهل بیت (ع) فرار وی بشریت باقی مانده است؟

جایگاه امام زمان در زندگی ما
از وقتی که مسجد النبی ساخته شد ، پیامبر اکرم (ص) در موقع ایراد خطبه و سخنرانی برای مسلمانان (مخصوصا روز های جمعه ) بر درخت خرمایی تکیه می زد که در صحن مسجد باقی مانده بود؛ منتهی وقتی جمعیت زیاد می شد ، اصحاب پیشنهاد داغدند که منبری برای رسول خدا (ص) ساخته شود پیامبر (ص) نیز اجازه فرمودند ؛ منبری از چوب با دو پله و یک عرشه ساخته شد.
اولین جمعه ای که پیش آمد ، رسول خدا (ص) جمعیت را شکافتند و با پشت سرگذاشتن نخل، به طرف منبر رهسپار شدند . همین که بر عرشه ی منبر قرار گرفتند، یکباره صدای ناله ستون خشکیده همانند زن فرزند مرده بلند شد. با ناله ستون صدای جمعیت نیز به گریه و ناله برخواست . رسول خدا (ص) از منبر به زیر آمدند؛ ستون را در بغل گرفتند و دست مبارک خود را بر آن کشیدند و فرمودند:
(( آرام باش ))
سپس به سمت منبر باز گشته خطاب به مردم فرمودند:
(( ای مردم ! این چوب خشک نسبت به رسول خدا اظهار علاقه و اشتیاق می کند و از دوری وی محزون می شوند؛ ولی برخی از مردمان باکشان نیست که به من نزدیک شوند یا از من دور گردند! اگر من او را در بغل نگرفته و بر او دست نکشیده بودم، تا روز قیامت از ناله خاموش نمی شد.
آری ، درختی خشک لحظه ای از پیامبر (ص) دور شد صدا به ناله بلند کرد؛ این که آن حضرت را میدید و فقط دیگر به او تکیه نمیداده است.
حال مارا چه شده است که امام زمان خویش را نمی بینیم و از او دوریم؛ اما به زندگی عادی خویش سرگرمیم؟ به یاد همه کس و همه چیز هستیم جز امام زمانمان!
سید کریم پنیه دور از بخت یارانی بود که توفیق و سعادت دیدار ولی غایب خدا ، امام زمان (عج) را در حجره ی محقر خود داشت. نوشته اند که روزی امام زمان ارواحنا الفداه از آن مردم سعادتمند پرسید:
((سید کریم ! اگر هفته ای بگذرد و ما را نبینی چه خواهی کرد؟))
سید کریم پاسخ داده بود:آقا جان می میریم! حضرت ولی عصر ارواحنا الفداه نیز فرموده بودند:
(( اگر اینگونه نبود به سراغت نمی آمدم. ))
تعارف را کنار بگذاریم ، اگر راستی چنین حالتی به برخی از شیعیان (( نه همه ی آنها )) دست بدهد و فراق و هجران آن حضرت دست کم گروهی از دوستان را اندوهگین و بی قرار سازد؛ به سعادت وصال و حضور ایشان نخواهیم رسید؟
داستان ما داستان طفل صغیری است که پدر خویش را از دست می دهد. او به دلیل عدم بلوغ فکری، نمی داند به چه بلا و محرومیتی گرفتار شده است؛ اما بزرگتر ـ که عمق مصیبت را میفهمند ـ برای او اظهار دلسوزی می کنند. به بیان امام حسن عسگری (ع): سختتر از یتیمی که پدرش را از دست داده آن یتیمی است که از امامش بریده باشد و نتواند به او برسد.
اگر ما تا حد فرزند گمشده ای که به رسیدن به پدر و مادر خود امید دارد و برای آن تلاش می کند و از هر که،می خواهد تا او را یاری دهد منتظر آقا بودیم در حال حاضر وضعمان بهتر از این بود.
پیامبر خدا (ص) فرمودند:
هیچ بنده ای ایمان به خداوند ندارد مگر اینکه من در نزد وی از خودش محبوب به تو باشم و عترت و خانواده ی مرا بیش از خانواده خود و جان مرا بیش از جان خود دوست داشته باشد.
اگر فرزند ما در بازگشت از مدرسه تاخیر کند چه میکنیم؟ خونسرد و آرام در جای خویش می نشینیم و به کارهایمان می رسیم یا از ترس اینکه مبادا برای او اتفاقی افتاده باشد سراسیمه به کوچه و خیابان می رویم؟
کدام یک از ما تاخیر در ظهر امام (عج) را جدی گرفتیم ؟
اگر همین حالا فرشته ای از آسمان نازل شود و بگوید: من از جانب حق ـ تعالی ـ ماموریت دارم فقط یک حاجت و خواسته ی تو را حتما براورده کنم، کدام یک از ما مهمترین و اولین خواسته خود را فرج امام عصر (عج) ذکر خواهیم کرد؟
تاسف آور است که بگوییم یکی از همکاران فرهنگی ـ که سالها معلم عربی و دینی بوده و اخیرا بازنشسته شده ـ پس از مطالعه ی این سطور بگوید به نویسنده که:
من تا به حال نمیدانستم علت غیبت امام عصر (عج) بی وفایی و بی معرفتی ما شیعیان است.