فرار از فرزانگی یا شدت دشمنی
ایجاد شبکه های اجتماعی فرصتی است برای نشر اطلاعات و اندیشه ها و نیز نقد بررسی اندیشه های معارض با آنچه ما می اندیشیم و نیز جایگاهی است که می توان به دانش خود بیفراییم و آنچه را نمی دانیم از آنان که می دانند سوال نماییم .قرآن کریم نیز بر این موضوع تاکید دارد و می فرماید: از اهل ذکر بپرسید آنچه را که نمی دانید . اما آنچه کمتر مشاهده می شود استفاده از شبکه های اجتماعی در راستای اهداف بالا و با هر هدف تعالی بخش دیگر است البته ما در این کوتاه سخن از مفاسد اخلاقی که برخی شبکه های اجتماعی را محملی برای آن ساخته اند سخن به میان نمی آوریم. بلکه آنچه منظور نگارنده در این سطور است سخن گفتن پیرامون برخی ابعاد کلامی و اعتقادی در حوزه ی دین است .با نگاهی گذرا به برخی از شبکه های اجتماعی و احیانا وبلاگ ها و وب سایت ها انسان با برخی از شبهات ضیف در حوزه مباحث معرفتی برخورد می کند که جواب آن را شاید با مراجعه به ترجمه ی فارسی قرآن که دردسترس همگان است نیز بتوان یافت. اما سوال این است، چرا برخی افراد بجای مراجعه به اشخاص مطلع در این حوزه به سوالات خود رنگ شبهه می دهند و آن را در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی پخش می کنند آیا با این کار به دنبال پاسخ هستند ؟چگونه است که این افراد آشنا به فضای مجازی از سایت های معتبری که در این زمینه ایجاد شده است سوال نمی کنند و سعی می کنند پاسخ به ظاهر سوال خود را از مردمی بگیرند که هیچ تخصصی در حوزه ی مباحث معرفتی ندارند ؟چگونه است که بسیاری از این افراد وقتی به گروه هایی که برای پاسخ به اینگونه سوالات ایجاد شده است دعوت می شوند نمی پذیرند ؟آیا از فرزانگی و دانستن فرار می کنند ؟یا فقط می خواهند گره ای به هزار گره نگشوده ی ذهن دیگران اضافه کنند؟شاید چون حکومتی دینی بر کشور حاکم است ودر این حکومت منافع شخصی و جناحی ایشان آنگونه که می خواهند تامین نمی شود به خیال خود می خواهند مبانی مشروعیت حکومت را به چالش بکشند ؟ دقیقا در همین نقطه است که سوال دیگر سوال نیست ،آزادی بیان نیست و حتما مقدس هم نیست. زیرا نقد نیست بلکه انحراف افکار عمومی است اگر کسی از نسبی گرایی معرفتی نیز سخن بگوید چون عالمانه سخن گفته و علما را خطاب قرار داده کتابش چاپ می شود و حتی در نمایشگاه کتاب هم انتشاراتش غرفه خواهد داشت ولی وقتی هدف گروه عام جامعه باشد موضوع به گونه ای دیگر تفسیر می شود.از همه بدتر اینکه اینگونه مباحث در فضایی احساسی مطرح می شود که نتیجه ای جز فحاشی در پی ندارد . افرادی که احساس می کنند با این شبهات به ایشان توهین شده یا نمی توانند پاسخ مناسب ارائه کنند که موجب تقویت طرف دیگر می شود و وی با اعتماد به نفس بیشتر سعی در پخش شبهه ی خود که حالا آن را بالاتر از علم تمامی علمای دین می داند می کند . همین تبادل نفرت جامعه را به نوعی تقابل پیدا و پنهان در میان اقشار آن سوق می دهد که حتما ضرر های بیشماری بر آن مترتب است نکته ی جالب دیگر اینکه افرادی که می خواهند به شبهات وارد شده پاسخ دهند نیز از اینکه فرد سوال کننده را به سوی مراکز و افراد متخصص سوق دهند خود سعی در پاسخ دادن می نمایند که حاصل آن همانگونه که عرض شد چیزی جز نفرت بین اقشار جامعه و شکاف میان مردم نخواهد بود کاش بجای شبهه پراکنی سوال کنیم و بجای پرخاش پاسخ دادن به سوالات را به آنان که می دانند احاله کنیم .
