یکی از تفاوت های جامعه اسلامی و جامعه لیبرالی، رسالت محور بودن جامعه است. یعنی جامعه ای که نویسندگان آن، فیلمسازان آن و مدیران آن صرفا برای خود و برای مخاطبان خود زندگی مادی تعریف نکرده اند، بلکه زندگی انسان را ترکیبی از ماده و معنا می دانند، یعنی می دانند زندگی مادی و معنوی انسان روی یکدیگر تاثیر و تاثر دارند از همین روست که ارکان جامعه اسلامی در پی آن هستند که نوع نگاه، مدیریت و تمامی اعمالشان به گونه ای باشد تا همه شئون زندگی فردی و اجتماعی افراد جامعه را در جهت تعالی مادی و معنوی برنامه ریزی کنند.
لیکن متاسفانه در برخی آثار فرهنگی این خط سیر دیده نمی شود. سازندگان بسیاری از آثار صرفا با نگاهی سود محور و شخصی دست به تولید آثار فرهنگی می زنند. چندی قبل فیلمی به نمایش درآمد که سازنده فیلم غیر از دروغ پردازی های شاخدار درباره برهه ای از تاریخ ایران، به اشاعه ارتباط زن و مرد نامحرم و… پرداخته بود. سوال اینجاست آیا این همان خطی نیست که در رادیو و تلویزیون قبل از انقلاب اسلامی دنبال می شد؟ جالب اینجاست که سازندگان آثار این چنینی وقتی در مقابل سوالاتی از این دست قرار می گیرند می گویند ما رسالت خود را شاد کردن مردم می دانیم. غافل از اینکه خود خنداندن نمی تواند رسالت باشد، بلکه خنداندن و گریاندن هر دو ابزارهایی هستند تا با تحریک احساسات و عواطف، انسان را به سر منزلی برسانند. اما ساده اندیشی است اگر تصور کنیم کسانی که شعار خنداندن صرف را می دهند همگی در پس ذهن خود نیز چنین می اندیشند، زیرا این خنداندن به ظاهر بی هدف در قدم اول اباحیگری را تبلیغ می کنند. اباحیگری همان کلید واژه ای است که رهبر انقلاب آن را یکی از اعمال دشمن برای تضعیف دین در جامعه و به خصوص نسل جوان و هم عرض فرقه هایی شیطانی مانند بهائیت و کلیسای خانگی می داند. رهبر انقلاب در بیانات خود اینگونه می فرمایند: «در داخل کشور، از طرق مختلف، پایه های ایمان مردم، بخصوص نسل جوان را متزلزل می کنند؛ از اشاعه بی بندوباری و اباحیگری، تا ترویج عرفانهای کاذب – جنس بدلی عرفان حقیقی – تا ترویج بهائیت، تا ترویج شبکه کلیساهای خانگی؛ اینها کارهائی است که امروز با مطالعه و تدبیر و پیش بینی دشمنان اسلام دارد انجام می گیرد؛ هدفش هم این است که دین را در جامعه ضعیف کند.»
همان گونه که عرض شد خنده برای خنده قدم اول است. پس از آنکه توانستیم به هر چیزی بخندیم حالا می شود با نگاهی جدی تر مبانی را به چالش کشید. کسانی که آثار فرهنگی پیش از انقلاب را در حوزه فیلم و سریال مورد بررسی قرار داده اند می دانند به دلیل شرایط اجتماعی آن زمان و سنتی بودن جامعه ایران بسیاری از مفاهیم اصلا قابل طرح نبود ولی فیلم سازان آن دوره با استفاده از ژانر کمدی و طنز شروع به تابو شکنی کردند و توانستند بسیاری از مفاهیم مورد نظر خود را در بسیاری از افراد نهادینه کنند. متاسفانه امروز نیز همان خط دیده می شود.
http://www.magiran.com/npview.asp?ID=3696005
تمامی حقوق سایت برای مجمع پیروان مهدی موعود(عج) محفوظ می باشد.