مقایسه عهد عتیق و عهد جدید
بر همگان واضح و مبرهن است که حقانیت پیامبران و شرایع آسمانی پیشین، جزء تعالیم انکار ناپذیر قرآن کریم است. بر این اساس، هر مسلمان معتقدی، به صحف ابراهیم (ع) و شریعت نوح (ع) و موسی (ع) و عیسی (ع) نیز ایمان دارد . از این رو تردید در مورد صدق پیامبران و کتابهای ایشان، به مثابه تردید در صدق و حقانیت قرآن خواهد بود. به همین دلیل برای پیروان قرآن (یعنی مسلمین) ضرورتی ندارد درباره حقانیت این ادیان مطالعه کنند. زیرا پیامبران پیشین و پیام های ایشان، از آن جهت که به زمان و موقعیت خویش و نیز به خدای خالق هستی تعلق دارند، حق، حجت و مقدس است. قرآن کتابهای پیشین را نور و هدایت می داند و آنها را تایید می کند. اما این کتاب افزون بر تایید آنها، حاوی سطوح بالاتری از معارف و نیز برخورداری از برخی احکام و ویژگی هایی است که در کتابهای گذشته، بر فرض مصونیت آنها از تغییر و تحریف نیست. با توجه به این ویژگی هاست که قرآن، نسبت به خطوط مشترک ، (( سهین )) و نگهبان کتابهای پیشین است .
اما قرائن موجود در متن این کتابها و نیز مطالعات علمی و تاریخی ، نشان می دهد که این متون، نمی توانند همان چیزی باشند که قرآن حافظ، موید و نگهبان آنهاست و ما نیز به آن ایمان داریم .
اعتبار عهدین با مطالعات گسترده ای که در مورد آنها صورت گرفته، از جهاتی مخدوش و قابل مناقشه است : نخست از جهت اصالت و سند که تجزیه و تحلیل دقیق درباره مجموعه ی تورات ( سفر پیدایش / خروج / اعداد / تثنیه ) نشان می دهد که طلب و مباحث آن به صورت قطعی و نهایی به دست حضرت موسی (ع) تدوین نیافته است بدیهی است کتابی که در مورد مرگ موسی (ع) سخن گفته، نمی تواند کتابی باشد که بر موسی (ع) از سوی خدا وحی شده است .
ادبیات و زبان اسفار پنج گانه، به لحاظ طرح و گزارش رویدادها و گفتارهای دینی ، مانند ادبیات به کار رفته در انجیل های چهار گانه، به گونه ای است که هر خواننده بی طرفی می فهمد که آنها ، به قلم شخص یا اشخاص گرد آمده که راویان موسی (ع) و عیسی (ع) بوده اند .
تفاوت اسفار پنج گانه تورات و انجیل های چهار گانه آن است که انجیل ها ، حتی به نام راویانشان ( مرقس ، متی ، لوقا ، یوحنا ) شناخته می شود .
عبارت بهتر ادبیات رایج در تورات و انجیل ، ادبیات روایی و معمولا به صورت سوم شخص است، اما در زبان قرآن، خدا به عنوان خالق کتاب طبیعت و نازل کننده کتاب شریعت، همواره در رویارویی مستقیم با پیامبر (ص) و مخاطبان دیگر است. در قرآن سخنگوی اصلی خداست .
آنچه که ما در باره سنت پیامبر (ص) اعتقاد داریم .
زمان گرد آوری همه انجیل ها را پس از عروج عیسی (ع) در فاصله سال ۷۰ میلادی تا حدود سال ۱۰۰ میلادی ذکر کرده اند . به نظر بیشتر صاحب نظران مسیحی ، انجیل مرقس در حدود سال ۷۰ میلادی و از همه جلوتر نوشته شده است. انجیل های متی و لوقا که بین سال های ۸۰ تا ۱۰۰ میلادی تدوین یافته اند ، از آن جدیدتر هستند ، انجیل یوحنا در اواخر سده ی نخست میلادی گرد آوری شده است .
درباره ی حواری و صحابی بودن قدیمی ترین گزارشگران زندگی عیسی (ع) یعنی مرقس و متی تردید کرده اند، بنابراین ، در حواری نبودن لوقا و یوحنا که متاخرتر از ایشانند ، جای تردید نخواهد بود. پس هیچ کدام از نویسندگان انجیل های ۴ گانه، عیسی (ع) را درک نکردند .
جهت دیگری که اعتبار عهدین را با تردید روبرو می کند، محتوای تعالیم آنها، بویژه تعالیم تورات است. با توجه به مطالبی چون راه رفتن خدا در باغ ، نزول خدا بر قله کوه و ساختن بت و دعوت به بت پرستی از سوی هارون پیامبر خدا و برادرش موسی (ع) تاسف خدا بر آفرینش خود و نمونه های دیگر، این احتمال قوت میگیرد که این کتاب غیر از کتابی است که قرآن آن را نور هدایت مینامد . بلکه قرآن تایید میکند که علمای اهل کتاب، از پیش خود چیزهایی را درست می کردند و به خدا نسبت میدادند و حتی مطالبی را می نوشتند و می گفتند اینها کتاب خداست : (( پس وای بر آنهایی که کتاب را به دست خود مینویسند تا سود اندکی برند ؛ آنگاه میگویند که از جانب خداست و حال آنکه از جانب خدا نیامده است و خود میدانند که بر خدا دروغ میبندند . ))
با توجه به مطالب یاد شده و نمونه هایی از این دست ، مانند تجسد خدا در مسیح ، تلقی او به عنوان فرزند خدا ، مرگ و به صلیب کشیده شدن مسیح و …. دانسته میشود که بسیاری از تعالیم عهدین ، با آیات قرآن، اختلاف جوهری دارند، بنابراین مشمول دعوت قرآن، مبنی بر لزوم ایمان به کتابهای آسمانی نخواهند بود .
و من الله توفیق
تمامی حقوق سایت برای مجمع پیروان مهدی موعود(عج) محفوظ می باشد.